ৰাহুল তুন দাস বা📝 তোনিৰাম দাস
👉হেই সোনপাহি, মোৰ লগত আমাৰ ঘৰলৈকে যাম বুলি ভাবিছা নেকি?
-না না।ভালকৈ যাবা।মই আহো।আকৌ লগ পাম।
- নিশ্চয়।বাই।
নোমল গ'লগৈ।সি অদৃশ্য হোৱালৈকে সি যোৱাৰ ফালেই চাই থাকিলো।
বৰষুণজাক তেতিয়াও এৰা নাছিল । বিচনাখনতে বাগৰ দিছিলোঁ।
নোমল বাৰু এতিয়া ঘৰ পালেগৈ নে? কি কৰিছে বাৰু সি?ফোন নাম্বাৰটোও লোৱা
নহ'ল।টোপনি যাবলৈ চেষ্টা কৰিলো কিন্তু নোমলৰ চেহেৰাটো বাৰে বাৰে
দুচকুলৈ ভাহি আহিল।বৰষুণৰ ঝৰঝৰ শব্দৰ মাজতেই নোমলৰ মাতবোৰ ভাঁহি আহিল।
-হাঁই হাঁই হিয়াখনে কিবা এটা বিচাৰি উশৃংখলৰ সৃষ্টি কৰিছে।
টেবুলতে পৰি থকা 'মায়া'ৰ পৃষ্ঠাবোৰ লুটিয়াই গ'লো।এখন পৃষ্ঠাত নোমলৰ
কবিতা 'নিসংগতা কবিতাটো নপঢ়িলোৱেই।কবিতাটোৰ শেষত উল্লেখিত
নোমলৰ মোবাইল নাম্বাৰটো ডাইল কৰিলোঁ।তিনিবাৰ মৰাৰ পিছতো যেতিয়া ৰিচিভ
নহ'ল মনটোত কিবা নোহোৱা-নোপজা হতাশাই আৱৰিলেহি।
"বাৰিষাৰে বৰষুণে তোমাৰ কথাকে ক'ব"
দিক্ষুৰ এই জনপ্ৰিয় গানটো মোবাইলটোত বাজি উঠিল।নোমলৰ পৰা ফোন আহিছে।অলপ
সময় বাজিবলৈ দি ৰিচিভ কৰিলোঁ।নিশা তেতিয়া দহ বাজি পোন্ধৰ মিনিটমান
গৈছিল।প্ৰায় আধাঘণ্টামান নোমলৰ সৈতে কথা হ'লো সেইয়াৰ আৰম্ভণি।
লাহে লাহে আমাৰ ফোনৰ যোগাযোগ বাঢ়ি গৈছিল।মোবাইলটোক লৈ অলপ বেছিকৈ ব্যস্ত
হৈ পৰিছিলো।সি গভীৰভাবে কোৱা প্ৰতিটো কথায়েই হৃদয়খনত সাজ বহুৱাই
যায়।যৌৱনৰ উন্মাদনা আৰু হৃদয়খনৰ অবুজ আমনি ধৰি ৰাখিব নোৱাৰিলো।ছোৱালী
হৈয়ো ময়েই প্ৰপজ মাৰিলো তাক।মোৰ ক্ষেত্ৰত অত্যন্ত লাজকুৰীয়া স্বভাৱৰ
নোমলে মোৰ আচৰণত হয়তো আচৰিত হৈছিল।এসোপামান যুক্তি দাঙি ধৰিছিল
সি।কিন্তু মই তাৰ প্ৰতিটো যুক্তিয়েই প্ৰত্যাখান কৰি গৈছিলো।
এতিয়া সি মোৰ প্ৰেমত বলিয়া প্ৰেমিক।একডম পাগল ল'ৰাটো।সৰু ল'ৰাৰ দৰে আমনি
কৰি থাকে আৰু যি কয় তাক মানিবই লাগিব।কবিতা লিখা মোৰ বাবে,সপোন দেখে মোৰ
বাবে।তাৰ অভিমান বেছি।সাধাৰণ কথাতে আজিকালি সি অভিমানী হৈ পৰে।মোৰ যে
সৌভাগ্য তাক মই মোৰ প্ৰেমিক হিচাপে পালো।ল'ৰাবোৰ ভিতৰি ভিতৰি সাংঘাটিক
বদমাছ।এগৰাকী প্ৰেমিকাই সেইয়া ভালকৈয়ে জানে।
সোনপাহিৰ কথাবোৰ ভাবি থাকোতেই সময়বোৰ পাৰ হৈ গৈছে।সন্ধ্যা ছয় বজাৰ আগে তাইৰ ৰুমত হাজিৰ হ'ব বুলি নোমলে তাইক কথা দিছিল কিন্তু এতিয়া আঠ
বাজি ত্ৰিছ মিনিট হ'লগৈ।সি এতিয়াও আহি নাপালে।সোনপাহি খিৰিকীৰ পর্দাখন
মেলি চহৰখনলৈ এপাক চকুফুৰালে।ধাৰাসাৰ বৰষুণৰ মাজতো চহৰখন গাড়ী মটৰৰ
কোর্হাল শব্দ,লাইটৰ পোহৰেৰে পৰিপূর্ণ হৈ আছে।ইয়াৰ মাজতে আহি আছে
সোনপাহিৰ মনৰ মানুজন,নোমল।সময়বোৰ যিমানেই পাৰ হৈ গৈছে সিমানেই
সোনপাহিৰ বুকুত অচিনা চিন্তা এটাই থিতাপি লৈছেহি।বাৰে প্ৰতি নোমললৈ
ফোন লগাই আছে।ৰিচিভ নাইকৰা।সময়বোৰ তাইৰ নাযায় নুপুৱাই যেন লাগিছে।টিভিটো
অন কৰি চেনেলবোৰ সলনি কৰি আছে হঠাতে ৰিমর্ট টিপি থকা আঙুলি কেইটা ৰৈ গ'ল।
টিভি স্ক্ৰীণৰ তলত ব্ৰেকিং নিউজ লখিমপুৰ নাৰায়ণপুৰ বৰভেতা দলংত "এইমাত্ৰ হোৱা
মুখামুখি পথ দুর্ঘটনাত এজন বাইক আৰোহী নিহত। তেতিয়াই সোনপাহিৰ বুকুখন কপি উঠিল । আৰু কিছু সময়পিছত জানিব পালে সেই জন তাইৰ প্ৰেমিক আছিল
No comments:
Post a Comment